توی دانشگاه برای سوار شدن به آسانسور می‌باید کارت می‌کشیدی. یعنی می‌آمد، در هم باز می‌شد که سوار بشی اما تا کارت نمی‌کشیدی نمی‌رفت به طبقه‌ ها. کارت ِ مربوطه هم طبعن فقط در جیب ِ استادها بود. حالا آسانسور هم شیشه ای بود و ما اوایل جریان رو نمی‌دونستیم. هی می‌رفتیم توی این آکواریوم‌ ِ ‌رسوایی و دکمه‌ها رو فشار می‌دادیم و نیش‌های ضایع شدگان پیشین بود که این جا و آنجا باز می‌شد و دست‌های ِ دراز ما که باید طبقه‌ها رو پیاده گز می‌کردیم!