بعضی ها یک چیزی رو که می خواهند تعارف کنند یا محبتی، لطفی نثار آدم کنند صدایشان غمگین می شود. حتی حسی مثل حسرت. شبیه ترحم محبت می کنند.

اوایل فکر می کردم که نکنه این آدم به من همچین حسی داره یا ته دلش به اون لطف راضی نیست یا هرچی! حالا دقیق تر که می شم، می بینم برعکسه، غم یا حسرت طرف از اینه که چرا محبتی که به دیگران می کنه رو هیچ وقت کسی به اون نداشته یا دست کم اون طوری نبوده که دلش می خواسته. یک توقع برآورده نشده شاید. نه بی جا. بی راه هم نیست. اتگار که بخواد بگه : "هی، ببین، اینه، این جوری باید باشی!".

شاید این طور بشه اون آدم رو کمی خوشحال کرد. اینکه بعد تر، حواسش که نبود، به جای اش، همین کار رو براش انجام بدی. همون طوری که دوست داره. نمی دونم که به این می گن نقش بازی کردن یا هرچی، اما وقتی می دونی که خوشحالش می کنه، وقتی گاهی تنها راه روبرو شدن با اون آدمه، به یک بار امتحان کردن می ارزه.